Even niet eten. Even geen receptengeneuzel. Geen aandacht aan wat wel en wat niet. Even gewoon. In de trein glimlachen naar vreemden (ik wil graag 2 vreemden per dag aan t lachen maken, trein is the place to be! En ja, glimlach telt ook), of naar jezelf. Wat fijn he als je ochtenden rustig zijn. Wat fijn he dat je zelf zoveel invloed hebt op vanalles.
Ochtend werken met boerenschatjes uit dorpen waar ik de straten ken. Waar ik schatjes ken. Schatjes had. Schatjes heb verloren. Hartjes ook. Maar nooit ging mn hele hart mee. Of t groeide eigenwijzerig weer terug. Groter? Liefde heb ik in overvloed.
En glimlachen ook hoop ik. Je maakt jezelf er zoveel blijer mee. Na een ochtend blij werken en zomaar op tijd weg, fietste ik bijna in trance door muziek door de stad. Hoofd om. Plannen gemaakt. Maar die pakten anders uit. Je kent het wel. Iets waar je je op verheugd, toch niet echt helemaal voldoenend. En ineens zakten die mondhoeken (en toch mn saldo ook). Op de weg naar huis dacht ik onrustig aan wat ik allemaal moest, wilde, wel of niet gaan?, wel of niet duur eten kopen, wel of niet chagrijnig zijn.
BINGO.
Niet chagrijnig zijn dus. Kan je zomaar voor kiezen. Het zijn jouw gedachten/verhalen over situaties die bepalen hoe je je voelt. Niet de situaties zelf. (Byron Katie). (Ik blijf het aanraden!) (Ook al las ik anderhalve week geleden mn laatste bladzijde). (en schreef ik al dagen eerder mn laatste speurtochten). Maar. Ik zwaaide mn gedachten uit, uitgebreid, lange halen. Geen afscheidszoen. Fijn dat je gaat. Probreer het gerust nog eens. Dat is het mooie. Je kunt -elk moment- opnieuw beslissen. Zwaaien, omarmen, bedaren of onderdrukken. Jij hebt de keus.
En dus besluit ik, even thee. Muziek. Zij hielp al vaker. En dan zo zware benen, kloppende hartjes, runnershigh.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten